Καμία προσευχή για τους πεθαμένους
- Ελένη Ζερβοπούλου
- 9 Σεπ
- διαβάστηκε 3 λεπτά
Τι είναι χειρότερο για μια ψυχή; Να μην υπάρξει προσευχή!
Και αυτό μας λέει μέσα από την ιστορία του ο συγγραφέας, Γρηγόρης Αζαριάδης.
Να ξεκινήσω λέγοντας πως μου αρέσουν τα αστυνομικά μυθιστορήματα, ειδικά όταν αυτά δεν είναι τοποθετημένα στο τώρα, αλλά στις δεκαετίες 60’ με 90’.
Έχει κάτι η εποχή εκείνη, ίσως επειδή η κοινωνία ήταν πιο “κλειστή”.
Ο κύριος Αζαριαδης είναι γνωστός σε αρκετούς αναγνώστες. Εγώ θα τολμήσω να πω, ότι πρώτη φορά διαβάζω βιβλίο του και όλη η ατμόσφαιρα που έχτισε, με κέρδισε.
Σαν γραφή, ο αναγνώστης δεν βρίσκει κάτι περίπλοκο, αλλά ούτε μπορώ να πω ότι είναι και απλή.
Είναι με λίγα λόγια, η “Ελληνική πραγματικότητα του τότε”, όπου η μόνη διαφορά με το σήμερα, είναι ότι δεν υπήρχαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (social media).
Η ιστορία, μας πάει μία στον Φεβρουάριο του 1950 και μία στον Ιανουάριο του 1986, όπου και διαδραματίζεται ένα μεγάλο κομμάτι της πλοκής. Ένας μήνας σταθμός για μένα, μιας και γεννήθηκα τότε και ανυπομονούσα να φτάσω στην ημερομηνία αυτή. 26 Ιανουαρίου 1986 λοιπόν και κάπου τότε, ταυτόχρονα, βλέπουμε τι γινόταν σε Καβάλα, Θεσσαλονίκη, Άρτα και Αθήνα.
Καμία προσευχή για τους πεθαμένους.
Ένα μυθιστόρημα που αποτυπώνει το κοινωνικό πλαίσιο της εποχής, μέσα από τους πρωταγωνιστές. Οι επιλογές, που γενικά μας χαρακτηρίζουν, γίνεται ακόμα και στο βιβλίο με τους ίδιους.
Η θεία δίκη, για τον καθέναν, έρχεται έστω και αργά. Στο τέλος πληρώνουμε όλοι με το ίδιο νόμισμα. Εδώ ταιριάζει και ο τίτλος του βιβλίου.
Τέλος, να σημειώσω πως πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, που κερδίζει τον αναγνώστη από την αρχή, με ανατροπή, με έξυπνο χιούμορ, μέσα από τους διαλόγους, αλλά και με μικρά κεφάλαια.
ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ
Φεβρουάριος 1950, Σκοτεινό.
Μια πενταμελής ομάδα ηττημένων του εμφυλίου, παρακινούμενη από ένα σύντροφό τους που είναι πλέον ο παπάς του χωριού τους, αποφασίζει να ληστέψει ένα δωσίλογο της περιοχής.
Ένας από αυτούς θα επιστρέψει τα χαράματα και θα ειδοποιήσει τον παπά ότι η ληστεία πήγε στραβά. Η ομάδα όχι μόνο γύρισε στο χωριό χωρίς τα χρήματα, αλλά άφησε πίσω νεκρό τον αρχηγό της, χτυπημένο από την καραμπίνα του δωσίλογου…
Ιανουάριος 1986.
Η Μελίνα Γρηγορίου, την περίοδο που αντιμετωπίζει μια σκευωρία και αναγκάζεται να φύγει από τη δουλειά της κυνηγημένη, μαθαίνει από την ετοιμοθάνατη μητέρα της ότι είναι υιοθετημένη. Και ότι ο μόνος που μπορεί να τη διαφωτίσει για τις ρίζες της αληθινής της οικογένειας είναι ο παπα-Γρηγόρης, που ζει σ’ ένα χωριό που λέγεται Σκοτεινό…
Η Μελίνα αποφασίζει να αναζητήσει την αλήθεια για το παρελθόν της και φεύγει για το Σκοτεινό. Μόνο που το ταξίδι αυτό θα είναι η αρχή μιας σκληρής ιστορίας εκδίκησης και θανάτου…
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Γρηγόρης Αζαριάδης γεννήθηκε το Φλεβάρη του 1951 στην Αθήνα, όπου συνεχίζει απτόητος να ζει. Είναι παντρεμένος με τη Νίτσα Βραχνίδου κι έχει δύο συν ένα παιδιά, τον Χρήστο, τη Σοφία και τον Στρατή, και μια απίστευτη εγγονή, τη Μελίνα. Γράφει αστυνομικά μυθιστορήματα και κριτικές αστυνομικής λογοτεχνίας. Βιβλία του που έχουν εκδοθεί είναι τα Παλιοί λογαριασμοί (πρώτη έκδοση Γαβριηλίδης 2012), Τελευταία παράσταση της Μαρίνας Φιλίππου (Γαβριηλίδης 2013), Το μοτίβο του δολοφόνου (Γαβριηλίδης 2015), Σκοτεινός λαβύρινθος (ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2018) και Παραπλάνηση (ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2020). Δηλώνει μεγάλος θαυμαστής του κλασικού νουάρ (Τσάντλερ), του γαλλικού νεο-πολάρ (Μανσέτ) και του κοινωνικοαστυνομικού μυθιστορήματος (Σγιεβάλ-Βαλέε), και στο ζενίθ των φαντασιώσεών του αρχίζει να πιστεύει ότι γράφει στο δικό τους ύφος.
*Δημιουργία & επεξεργασία εικαστικών (animation, εξώφυλλο άποψης) - Χρήστος Μαργέτας*
Σχόλια