“Σας είπα, δεν γνωρίζω τι είναι αυτό που θέλω. Είμαι μόνο κουρασμένη.”
Γράφει η Ελένη Ζερβοπούλου,
Τρία βιβλία μετράει η συγγραφέας μαζι με το Όχι δάκρυα για τη Φραν και εγώ είναι το πρώτο που διαβάζω.
Θα σας πω ότι την Αρετή Καμπίτση την έμαθα μέσα από μια ανάρτηση με ένα πίνακα που είχε φτιάξει και μου άρεσε ο τρόπος που έβγαινε το συναίσθημα πάνω στον καμβά.
Έτσι είδα ότι πέρα από το να ζωγραφίζει, γράφει και ιστορίες.
Το τρίτο της βιβλίο είναι μια νουβέλα, ένα ψυχόδραμα στις ζωές των πρωταγωνιστών, στις νέες αρχές και αποφάσεις που μας καθορίζουν.
Θα σας το πω όπως το είπα και με στη συγγραφέα.
Πήρα το βιβλίο και διαβάζοντας το, άλλο περίμενα και άλλο διάβασα.
Σίγουρα θα σας έχει τύχει να δείτε μια ταινία και να είναι ένα ψυχοπλάκωμα σε όλη τη διάρκεια. Να σκέφτεστε:
Γιατί το βλέπω τώρα εγώ αυτό;
Και δεν είναι ότι μας μαγεύει η μας χαλαρώνει και γελάμε μετά από μια δύσκολη μέρα.
Αντιθέτως, μας κάνει να νιώθουμε ότι μπορεί να έχουμε πεθάνει και δεν μας το έχουν πει.
Και όμως είναι αυτές οι ταινίες που ενώ λέμε συνέχεια, γιατί το βλέπω, και το τέλος της να το γουστάρουμε.
Να μας αρέσει γιατί μέσα από την καταθλιπτική συμπεριφορά των ηρώων έχουμε βρει κομμάτια δικά μας.
Και στο τέλος βρίσκουμε τη λύτρωση όπως γίνεται και μέσα από τη Φραν.
Η γραφή, μου θύμισε ταινίες σαν του σκηνοθέτη Λάνθιμου.
Διάβαζα, διάβαζα και ενώ ένιωθα ότι δεν καταλάβαινα τι θέλει να πει η συγγραφέας, τόσο ένιωθα τους χαρακτήρες.
Αισθανόμουν ότι βρίσκομαι σε άλλο μέρος από αυτό δηλαδή που μου δίνει η συγγραφέας μέσα από το βιβλίο.
Ο αναγνώστης χρειάζεται να δώσει λίγο προσοχή σε κάποιες λεπτομέρειες, μιας και είναι μικρό και η συγγραφέας χρησιμοποιεί τις λέξεις για κάποιες λεπτομέρειες και όχι ολόκληρο σκηνικό.
ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ
Η Μαντλίν παραιτείται από τη δουλειά της και αποφασίζει να κάνει μια νέα αρχή στη ζωή της, χωρίς ωστόσο να γνωρίζει τι είναι αυτό που πραγματικά θέλει και χρειάζεται. Η δολοφονία μιας γυναίκας που μένει στην ίδια πολυκατοικία με εκείνη τη φέρνει σε επαφή με τον παράξενο και μοναχικό γείτονά της. Το αποτρόπαιο έγκλημα θα ξυπνήσει μνήμες και ενοχές και θα οδηγήσει τους ήρωες στο κοντινό παρελθόν και στα δικά τους εγκλήματα, ηθικά και όχι μόνο. Η απώλεια, η παραδοχή, η αποδοχή και η συγχώρεση ταλανίζουν την πραγματικότητά τους με την οποία αδυνατούν να συμπορευτούν και κινούμενοι μέσα στη νουάρ αισθητική του χειμωνιάτικου Παρισιού, θα κάνουν τα πάντα να σωθούν και να σώσουν οτιδήποτε που θα τους οδηγήσει στην αλήθεια.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Αρετή Καμπίτση ζει και εργάζεται στα Χανιά. Σπούδασε Επιστήμες του Aνθρώπου και Λογοτεχνία στο τμήμα Ευρωπαϊκού Πολιτισμού του ΕΑΠ και αρθρογραφεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Τρία διηγήματά της έχουν γίνει ταινίες μικρού μήκους. Το «Όχι δάκρυα για τη Φραν» είναι το τρίτο βιβλίο της.
(Πηγή: "Εκδόσεις Γράφημα", 2024)
*Δημιουργία & επεξεργασία εικαστικών (animation, εξώφυλλο άποψης) - Χρήστος Μαργέτας*
Comments