Νίκος Τουλιάς: Η ζωή ποτέ δεν ήταν δίκαιη και ο καθένας μας ποτέ δεν παίρνει εκείνο που του αναλογεί και που του αξίζει.

Books and Freckles: Νίκο καλώς ήρθες στο Books and Freckles.

Νίκος Τουλιάς:  Καλώς σας βρήκα και ευχαριστώ πολύ και για τον χρόνο σας και για την διάθεση σας για αυτή τη συνέντευξη, καθώς επίσης στην σπουδαία ενασχόληση σας να δίνεται βήμα και λόγο σε ανθρώπους που δεν έχουν την εξοικείωση ή την δυνατότητα με κάτι τέτοιο.

Books and Freckles: Μίλησέ μας για σένα ώστε να σε μάθει ο κόσμος που δεν σε ξέρει.  

Νίκος Τουλιάς: Γεννήθηκα και μεγάλωσα σ ένα πολύ όμορφο χωριό της Καρδίτσας το Φανάρι, με περίσσιο  πράσινο και με το Βυζαντινό του κάστρο στην κορυφή να δεσπόζει και να <<ελέγχει>> τον θεσσαλικό κάμπο.

Οι γονείς μου απλοί άνθρωποι αγράμματοι, αλλά με μια αξιοπρέπεια και εντιμότητα, που με καθόρισε από τα πρώτα μου βήματα.

Τα παιδικά χρόνια δύσκολα τόσο σε συνθήκες καθημερινές, όσο και σε νοοτροπίες και στερεότυπα που δυστυχώς καθορίζουν και κατευθύνουν τις εκάστοτε κλειστές  κοινωνίες.

Κάποιες φορές ένιωθα πως πνιγόμουν από όλο αυτό το περιβάλλον και άλλες φορές χανόμουνα στην ομορφιά του και στην ησυχία του, μια ησυχία που πολλές φορές φάνταζε εκκωφαντική.

Η γνωριμία μου με τον Λάμπρο Λώλο υπήρξε καταλυτική για την μετέπειτα πορεία μου.

Ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος , φίλος, παρά την μεγάλη διάφορα ηλικίας μας, σπουδαίος  συγγραφέας και ποιητής και είχε μια τεράστια βιβλιοθήκη όπου είχα το ελεύθερο να μπαινοβγαίνω και να διαβάζω ότι βιβλίο ήθελα.

Έτσι λοιπόν ξεκίνησαν οι πρώτες αποδράσεις μου από την θλιβερή κι ανιαρή πραγματικότητα, και μέσα από τις σελίδες των βιβλίων άρχισα να επανδρώνω τα πρώτα μου ταξίδια.

Η πραγματικότητα όμως δεν  κοιτά συναισθηματισμούς, έχει τους δικούς της κανόνες, γι αυτό κι εγώ πήρα όλα μου τα θέλω και τα όνειρά μου και τα έκρυψα σε ένα παλιό σεντούκι που είχε η μητέρα, με σπασμένο το ένα πόδι του.

Τα επόμενα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα μιας και η αρρώστια της μητέρας μου επισκίασε τα πάντα, και έπρεπε να βρεθούνε χρήματα για την νοσηλεία της.

Για σπουδές ούτε λόγος, αν και ήθελα να γίνω μαθηματικός, μιας και είχα έφεση στην γεωμετρία.

Από την άλλη πάλι για να μην ευλογώ τα γένια μου, ίσως να κουράστηκα, να μ εγκατέλειψαν οι αντοχές μου, γιατί όπως είχε πει ο Καζατζάκης << ότι δεν καταφέραμε ίσως να μην το ποθήσαμε πολύ>>.

Τα τελευταία τριάντα τρία χρόνια ζω στην Αθήνα, εργάζομαι στον Δήμο Αλίμου , έχω

μια υπέροχη οικογένεια και έναν γιο που σπουδάζει στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού.

---

Διαβάστε την άποψή μου για το βιβλίο του Νίκου Τουλιά -

Έρωτας με την τρίτη ματιά

---

Books and Freckles: Κάθαρση σε φόντο κόκκινο, είναι το πρώτο σου βιβλίο. Μίλησέ μας γι αυτό.

Νίκος Τουλιάς: Είναι το πρώτο μου βιβλίο από τις εκδόσεις Δημητρόπουλος.

Είναι ένα  ψυχολογικό θρίλερ με αγωνία και ανατροπές .

Από την πρώτη σελίδα, υπάρχει αν μπορούσα να το πω έτσι, ένας καταιγισμός από εικόνες του χώρου όπου θα συμβούν τα γεγονότα, και αυτό γιατί πάντα το σκηνικό μετέχει  κι αυτό με τον τρόπο του στα δρώμενα και αντανακλά   την ψυχική διάθεση και κατάσταση των ηρώων.

 Το κυρίαρχο χρώμα είναι το γκρι, άλλοτε πιο φωτεινό και άλλες φορές να υπερισχύει το μαύρο.

Πολλές φορές διαβάζοντας το, είχα την αίσθηση πως μετέχω κι εγώ με την παρουσία μου στον χώρο που ελίσσονται οι πρωταγωνιστές.

Σε κόκκινο φόντο όλοι αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει, αλλά η λέξη κάθαρση μπορεί να σημαίνει αποκατάσταση μιας αδικίας,  απονομή δικαιοσύνης ή και εκδίκηση, ίσως φυσικά και όλα μαζί.

Οι ήρωες είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας με αδυναμίες, με απωθημένα με αναστολές με κόμπλεξ, και ο καθένας τους έχει να διηγηθεί μία θλιμμένη ιστορία.

Όλοι εξάλλου έχουμε κάτι θλιμμένο που μας βασανίζει και άλλοτε θέλουμε να το βγάλουμε από μέσα μας και άλλες φορές όχι.

Ο χρόνος πάντα  σε υποδεέστερο ρόλο, και πάντα σε συνάφεια με το παρελθόν, να θυμίζει και να  πυροδοτεί  ξεχασμένες μνήμες, επηρεάζοντας τις ισορροπίες που προσπαθούν μάταια να σταθούν σ ένα εφήμερο   σήμερα.

Οι εξελίξεις μελετημένες και ποτέ βεβιασμένες,  και αυτό γιατί οι ήρωες έχουν αποφασίσει πως θα πράξουν, σαν μια επιβεβλημένη ανάγκη να τους ορίζει.

Επίσης λείπει θελημένα το στοιχείο της κριτικής, και αυτό γιατί σημασία κατά την γνώμη μου έχει  η κατανόηση των πράξεων και τα κίνητρα που τις οδηγούν, πιο πολύ από το ίδιο το γεγονός.

Σκοπός του βιβλίου δεν είναι να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε με τα δρώμενα , αλλά να κατανοήσουμε και να εντοπίσουμε την γενεσιουργό αιτία όλων αυτών που θα λάβουν χώρα.

Εξάλλου η κατανόηση ενός  προβλήματος λένε  ισοδυναμεί με την  μισή του λύση.

Και αυτή είναι η μαγεία της λογοτεχνίας για μένα.

Στην φιλοσοφία υπάρχουν νόμοι - κανόνες, χρειάζεται απόδειξη , στην λογοτεχνία ο αναγνώστης έχει ελεύθερη βούληση να αποκαθηλώσει και να αποδομήσει ότι ο ίδιος κρίνει, και στην θέση του να βάλει αυτό  που ο ίδιος πιστεύει.

Όμως όλη αυτή η διαδικασία ανοίγει τους ορίζοντες και μπορείς να δεις τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις και όχι κάποια τους πλευρά, ή ένα μέρος τους.

Κάποιος συγγραφέας  είπε πως όσοι δεν διαβάζουν ζουν μία ζωή, ενώ όσοι διαβάζουν πολλές ζωές μαζί.

Στο τέλος υπάρχει μια ανατροπή που θα κάνει αίσθηση, και στην τελευταία σελίδα μία εξέλιξη  που ενδεχομένως να επηρεάσει την έκβαση όλων αυτών που έγιναν.

Και πάλι αυτό θα είναι στην διάθεση και στην ευχέρεια  του αναγνώστη να βάλει τον δικό του επίλογο αυτής της ιστορίας, χωρίς καμία δέσμευση χωρίς κανέναν  περιορισμό.

Εν κατακλείδι  είναι μια προσπάθεια, τίμια και ειλικρινείς, να χωθεί στα κατάβαθα της ανθρώπινης ψυχής, να αποτινάξει βαρίδια και σκιές του παρελθόντος, μιας και όταν το παρελθόν γίνει μια ισχυρή ανάμνηση, το παρόν κοιμάται, και το μέλλον καταδικάζεται σε μια διαρκή ανυπαρξία.

Books and Freckles: Ποιο ήταν το ερέθισμα που σε οδήγησε στην συγγραφή αυτού του βιβλίου;

Νίκος Τουλιάς: Νομίζω πως  το κύριο ερέθισμα και η έμπνευση οποιασδήποτε δημιουργίας την δίνει η ίδια η ζωή και ο τρόπος που βιώνουμε τα γεγονότα που συμβαίνουν τόσο σε μας, όσο και στους γύρω μας.

Η αδικία, η προδοσία  και οι προσδοκίες που ενδεχομένως να έχουμε για κάποιους ανθρώπους , ίσως να είναι ο καταλύτης και η ανάγκη μιας κάποιας κάθαρσης έστω αποτυπωμένης σε χαρτί, μιας και η πραγματικότητα τις περισσότερες φορές παρουσιάζει το δικό της πρόσωπο.

Η κοινωνία αδηφάγα, δημιουργεί τέρατα και πρόβατα, σε ένα παιχνίδι θύτη και θύματος, όπου ο φόβος σαν το κυρίαρχο συναίσθημα, μαζί με το αίσθημα της αυτοσυντήρησης μας κάνει να βαδίζουμε σε περίεργα σοκάκια ενδεχομένως άγνωστα για μας μέχρι πρότινος.

Books and Freckles: Οι χαρακτήρες του βιβλίου μπαίνουν σε ένα παιχνίδι- βάση των δικών τους πιστεύω θα πω εγώ – κάθαρσης. Μπορείς άραγε να παίξεις αυτό το παιχνίδι και να μην χάσεις τον εαυτό σου.

Νίκος Τουλιάς: Επιβάλλεται να μην τον χάσεις, είναι επιτακτική αυτή η ανάγκη, γιατί ως γνωστόν αν απολέσεις τον εαυτό σου θα έχεις απολέσει τα πάντα.

Αυτό τις περισσότερες φορές δεν επιτυγχάνεται και για να είμαι πιο ακριβής , όταν μπαίνεις σε μία τέτοια διαδικασία, τότε αναγκαστικά θα υπάρχουν συνέπειες, καταστάσεις επώδυνες τόσο για σένα αλλά και για τους άλλους.

Από την άλλη πάλι δεν μπορείς να μένεις αμέτοχος – θεατής σ αυτήν τη ζωή, έρμαιο καταστάσεων και συνθηκών που ενδεχομένως να σε αφορούν και άμεσα.

Είναι από οποιαδήποτε οπτική πλευρά και αν το δεις δίκοπο μαχαίρι, ένας δρόμος που πρέπει να διαβείς μόνος σου και να φτάσεις με όποιο κόστος στον τερματισμό.

Σ αυτή την πορεία σίγουρα θα παραβείς αξίες και δεδομένα αδιαπραγμάτευτα για τα δικά σου δεδομένα, αλλά το μεγάλο στοίχημα είναι να διαφυλάξεις την ταυτότητα σου πάση θυσία .

Books and Freckles: << Όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή >>, μια φράση που έχουμε δει πολλές φορές να βγαίνει αληθινή. Ποια είναι εκείνη η στιγμή που η πρωταγωνίστρια η Άννα, έμελλε να αλλάξει και να πάρει τις όποιες αποφάσεις;

Νίκος Τουλιάς: Είναι η στιγμή που ο φόβος πια απλώνεται δίπλα της έτοιμος να επιβάλει τους δικούς του κανόνες, παρέα με το αίσθημα της αυτοσυντήρησης είναι ο μοχλός της πορείας που θα δρομολογήσει η πρωταγωνίστρια, μη έχοντας κάποια εναλλακτική πρόταση η άλλη διέξοδο.

Μια επιβεβλημένη ανάγκη θα έλεγα εγώ, από εκείνες που νομίζουμε πως εμείς είμαστε οι σεναριογράφοι της επόμενης σκηνής ή και ολόκληρου του έργου, αλλά στη ουσία τα γεγονότα και οι καταστάσεις είναι εκείνες που κινούν τα νήματα, κι εμείς απλά ακολουθούμε.

Books and Freckles: Η κάθαρση, αργά ή γρήγορα, μας βρίσκε όλους τελικά; 

Νίκος Τουλιάς: Κάποιοι το ονομάζουν θεία δίκη, άλλοι πάλι νέμεση, εγώ θα το τοποθετούσα σαν φυσικό επακόλουθο της ίδιας της ζωής, ένας κύκλος που κάνει απλά τον γύρω του.

Σε κάθε δράση υπάρχει και η αντίδραση. Όλα είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας.

Όχι δεν πιστεύω ότι μας βρίσκει όλους, ή για να είμαι πιο ακριβής θα έλεγα πως αγκαλιάζει τους αδύναμους και όλους εκείνους που διακατέχονται έντονα από το αίσθημα του φόβου.

Η ζωή ποτέ δεν ήταν δίκαιη και ο καθένας μας ποτέ δεν παίρνει εκείνο που του αναλογεί και που του αξίζει.

Books and Freckles: Πάμε λίγο στην έκδοση. Ήταν κάτι στην πορεία αναζήτησης εκδοτικής στέγης που σε δυσκόλεψε; Είναι κάτι που θα ήθελες να αλλάξουν οι εκδοτικοί, ώστε οι συγγραφείς να βρίσκουν πιο εύκολα εκδοτική στέγη;

Νίκος Τουλιάς: Ευχαριστώ για την υπέροχη ερώτηση σας και την δυνατότητα που μου δίνεται να μιλήσω για κάτι που το βίωσα από πρώτο χέρι στην παρθενική μου αναζήτηση για το έργο μου  σε εκδοτικούς  οίκους.

Χωρίς γνωριμίες με τον χώρο και φυσικά χωρίς καμία εμπειρία σε συναφή αναζητήσεις, γκούγκλαρα αρκετούς εκδοτικούς οίκους και έστειλα τα έργα μου προς αξιολόγηση.

Η συντριπτική πλειοψηφία μου απάντησε θετικά, μόνο δύο εκδοτικοί οίκοι μου είπανε πως ενώ το έργο μου είναι αξιόλογο δεν μπορούν να το εντάξουν μέσα στο τρέχον έτος μιας και είχαν προγραμματίσει κάποιες άλλες εκδόσεις.

Οι υπόλοιποι εκδοτικοί οίκοι μου ζητούσαν συν έκδοση, μιας και ήτανε η πρώτη μου απόπειρα και δεν μπορούσαν να ξέρουν αν όλο αυτό το εγχείρημα θα είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα για τους ίδιους.

Φυσικά κάτι τέτοιο μ έβρισκε τελείως  αντίθετο γιατί ένιωθα πως πρέπει να πληρώσω για να << γίνω συγγραφέας>>.

Εξάλλου δεν ήταν εξ αρχής αυτός ο σκοπός μου, ούτε ποτέ πέρασε κάτι τέτοιο από το μυαλό μου, και δεν μ ενδιέφερε καθόλου η υστεροφημία μου.

Πάντα έγραφα από μικρός και ποίηση και πεζό λόγο, ήθελα να δοκιμάσω αν όλο αυτό αρέσει και σε ανθρώπους του χώρου και ειδικά στο κοινό.

Μάλιστα κάποιες φορές θύμωσα με το όλο σκηνικό, μιας και αντί για αξιολόγηση του έργου μου λάμβανα στο mail μου το κόστος της έκδοσης και μετά πως το έργο μου πλήρη τα απαιτούμενα κριτήρια.

Κατανοώ πως υπάρχουν έξοδα και όλη αυτή η διαδικασία έχει κάποιο κόστος, αλλά όταν έχεις να κάνεις με όποιας μορφής αξιόλογης τέχνης , καλό θα ήταν να δίνουμε πιο μεγαλύτερη  βάση στην αξία και όχι στην τιμή της.

Ο εκδοτικός οίκος Δημητρόπουλος αγκάλιασε το έργο μου και μετέπειτα τα επόμενα που θα εκδοθούν σύντομα, με μια πρωτόγνωρη τρυφερότητα, με αποτέλεσμα να υπάρχει μέχρι και σήμερα μια οικογενειακή σχέση και μια επικοινωνία που μέχρι τότε δεν είχα ξανά αισθανθεί.

Συνοψίζοντας θα έλεγα πως πρέπει   φωνές που έχουν κάτι να πουν πρέπει να βοηθιούνται από ανθρώπους που είναι καταξιωμένοι στον χώρο τους, διότι αν δεν δοκιμαστεί κάτι ποτέ δεν θα μάθουμε αν και πόσο άξιζε τελικά.

Books and Freckles: Πες μας για τα επόμενα συγγραφικά σχέδια σου.

Νίκος Τουλιάς: Μέσα Νοέμβρη βγαίνει από τις εκδόσεις Δημητρόπουλου το δεύτερο βιβλίο μου με τίτλο << Επικίνδυνο Παιχνίδι >>, και περίπου στα μέσα του 2026 το τρίτο μου έργο από τις ίδιες εκδόσεις με τίτλο << Ένα τσιγάρο δρόμος>>.

Επίσης έχω γράψει μία ποιητική συλλογή που περιλαμβάνει 65 αυτοβιογραφικά ποιήματα με τίτλο  << Η θλίψη του Φθινοπώρου>>.

Αυτή την περίοδο γράφω το τέταρτο μυθιστόρημα μου με τίτλο << Πέντε φόνοι αναζητούν αιτία >>.

Τα έργα μου είναι ψυχολογικά θρίλερ με ανατροπές και σασπένς, και ο λόγος που ασχολήθηκα με το συγκεκριμένος είδος είναι πως όταν οι άνθρωποι φτάνουν στα όρια τους και τα ξεπερνούν, τότε ότι επιμελώς κρύβουν βγαίνει στην επιφάνεια και η μελέτη μιας τέτοιας συμπεριφοράς έχει και ιδιαίτερη αξία και ενδιαφέρον.

Books and Freckles: Σε ευχαριστώ για την όμορφη κουβέντα. Εύχομαι τα καλύτερα για το βιβλίο και για ότι άλλο ετοιμάζεις.

Νίκος Τουλιάς: Κι εγώ ευχαριστώ για την δυνατότητα και το βήμα που δίνετε ειδικά σε ανθρώπους που δεν έχουν μια τέτοια πρόσβαση να μιλήσουν και για τον εαυτό τους και πιο πολύ να παρουσιάσουν το έργο τους και τα μελλοντικά τους σχέδια που ενδεχομένως να έχουν.

Συνεχίστε να προβάλλεται φωνές και απόψεις υγιείς σε έναν κόσμο που πραγματικά έχει ξεχάσει να ακούει και να συμμερίζεται.