Βασιλική Πουρλιώτη: Ένα από τα βασικά μου χαρακτηριστικά ως συγγραφέας είναι πως θέλω να αφήνω υπονοούμενα και προκλήσεις.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΟΥΡΛΙΩΤΗ

Books and Freckles: Βασιλική καλώς ήρθες στο Books and Freckles.

Βασιλική Πουρλιώτη: Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση!

Books and Freckles: Μίλησέ μας για σένα ώστε να σε μάθει το αναγνωστικό κοινό.

Βασιλική Πουρλιώτη: Είμαι 29 χρονών και αγαπώ βαθιά τη συγγραφή, τα ταξίδια και τη γνωριμία με νέους ανθρώπους. Μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο και να ανακαλύπτω ιστορίες εκεί που άλλοι βλέπουν απλώς την καθημερινότητα.

Ένα fun fact για μένα: οι φίλοι μου μου έχουν απαγορεύσει να διαλέγω ταινίες στα movie nights — φαίνεται πως έχω ένα ιδιαίτερο ταλέντο στο να επιλέγω τις πιο παράξενες και… ακατανόητες!

Books and Freckles: Πώς ξεκίνησες την συγγραφή; 

Βασιλική Πουρλιώτη: Γράφω από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον εαυτό μου, στην ηλικία των οκτώ, να γράφει το πρώτο του "μυθιστόρημα" και να ζητάω από τους γονείς μου να το στείλουν σε εκδοτικούς οίκους. Φυσικά, αυτό το “μυθιστόρημα” θα μείνει για πάντα καλά κλειδωμένο σε κάποιο συρτάρι.

Με βοήθησε πολύ το ότι είχα πάντα στήριξη από την οικογένειά μου. Ο πατέρας μου έγραφε επίσης από μικρός και ήταν αυτός που με συμβούλευε, ενώ η μητέρα μου είχε ταλέντο στην εικονογράφηση και στο editing. Μεγαλώνοντας, με παρότρυναν να μην εγκαταλείψω το πάθος μου. Με ενθάρρυναν να παρακολουθώ σεμινάρια δημιουργικής γραφής και να διαβάζω βιβλία από διαφορετικούς συγγραφείς για να παίρνω έμπνευση. Διάβαζαν ό,τι έγραφα, όποιο κι αν ήταν το ύφος, και πάντα μου έδιναν τη γνώμη τους με σεβασμό και ενθουσιασμό.

Καθώς περνούν τα χρόνια, η ζωή —όπως για όλουιαφος— μπορεί να σε απομακρύνει από όσα αγαπάς, καθώς στρέφεσαι σε νέες ευθύνες και δρετικά ερεθίσματα. Όμως η συγγραφή υπήρξε πάντα το καταφύγιό μου, η σταθερά μου. Ό,τι κι αν άλλαζε, αυτή η ανάγκη να γράφω δεν με εγκατέλειψε ποτέ.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα, να κρατώ στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο και να μπορείτε κι εσείς πλέον να το διαβάσετε. Είναι ένα όνειρο που κρατούσα από παιδί — και τώρα έγινε πραγματικότητα.

---

Διαβάστε την άποψή μου για το βιβλίο της Βασιλικής Πουρλιώτη - 10 Βήματα στο σκοτάδι

---

Books and Freckles: 10 βήματα στο σκοτάδι. Ο αναγνώστης μπορεί να καταλάβει πολλά από τον τίτλο. Ποια είναι η δική σου ερμηνεία; 

Βασιλική Πουρλιώτη: Ένα από τα βασικά μου χαρακτηριστικά ως συγγραφέας είναι πως θέλω να αφήνω υπονοούμενα και προκλήσεις. Αυτό μπορεί να γίνει τόσο στο ίδιο το βιβλίο όσο και στον τίτλο του. Το πρώτο πράγμα που κοιτάζει ο πιθανός αναγνώστης, είναι ο τίτλος και το εξώφυλλο, επομένως πρέπει να είναι αντιπροσωπευτικά του περιεχομένου. Ο τίτλος λοιπόν αποτελεί ακριβώς αυτό: μία εισαγωγή σε ένα σκοτεινό βιβλίο. Κάθε ιστορία είναι ένα επόμενο βήμα σε ένα διαφορετικό σκοτάδι κάθε φορά. Έχεις τη δυνατότητα να εξερευνήσεις δέκα ιστορίες, με διαφορετικό είδος μυστηρίου και τρόμου. Και όσο προχωράς, συνειδητοποιείς πως το τελευταίο σου βήμα ουσιαστικά δεν είναι πραγματικά το τελευταίο. Ο επίλογος, αποτελεί και αυτός ένα ακόμη βήμα, καθώς και μία πρόκληση από μόνος του. 

Αξίζει να αναφέρω πως με τον τίτλο με βοήθησε πολύ η editor με την οποία δουλέψαμε το βιβλίο, Ειρήνη Αναστασιάδου, καθώς και η γραφίστρια του εξωφύλλου που προσέδωσε το σκοτεινό και αντιπροσωπευτικό στυλ που ήθελα, Ελένη Μπίστικα.

Books and Freckles: Γιατί επέλεξες να γράψεις τρόμο - μυστήριο; Τι σε μαγεύει σε αυτό το είδος; 

Βασιλική Πουρλιώτη: Ήμουν πάντα λάτρης του τρόμου και του μυστηρίου — τόσο στη λογοτεχνία όσο και στον κινηματογράφο. Έχω διαβάσει έργα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων για να δω πώς προσεγγίζουν ένα τόσο ιδιαίτερο και απαιτητικό λογοτεχνικό πλέγμα.  Με μαγεύει η μοναδική δυνατότητα του γραπτού λόγου να μεταδίδει συναισθήματα όπως η αγωνία, ο φόβος, η ένταση και η αβεβαιότητα.

Μου αρέσουν οι ανατροπές, να κρατάω τους αναγνώστες μου σε ένταση μέχρι και την τελευταία στιγμή. Ακόμα περισσότερο, λατρεύω τις υποθέσεις που μπορώ να κάνω και εγώ ως αναγνώστρια σε ένα βιβλίο, να θεωρώ ότι έχω λύσει την πλοκή, αλλά αυτό να ανατρέπεται μ’ έναν τρόπο που στο τέλος καταλαβαίνεις ότι ήταν εμφανής εξαρχής, ωστόσο ταυτόχρονα δεν ήταν. 

Αυτή την εμπειρία θέλω να προσφέρω και εγώ: μια ψευδαίσθηση σιγουριάς που καταρρέει λογικά και αναπόφευκτα. Μία αρχική  σιγουριά ότι ξέρεις τι γίνεται, ότι έχεις καταλάβει πώς θα πάει η ιστορία, αλλά εντέλει να ανατρέπονται όλες σου οι βλέψεις με έναν λογικό, συνεχή τρόπο. 

Ο τρόμος στη λογοτεχνία είναι μία ιδιαίτερη πρόκληση. Σε αντίθεση με τον κινηματογράφο, δεν έχεις στη διάθεσή σου ηχητικά εφέ, φωτισμούς ή jumpscares. Έχεις μόνο τις λέξεις. Και αυτές καλείσαι να τις χρησιμοποιήσεις με τέτοιο τρόπο, ώστε να προκαλέσεις την ίδια —αν όχι μεγαλύτερη— συναισθηματική ένταση. Αυτό απαιτεί ακρίβεια, φαντασία και υπευθυνότητα απέναντι στον αναγνώστη.

Έχοντας αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μου, θεωρώ πως είμαι υπεύθυνη να δημιουργήσω έναν κόσμο που θα ταράξει, θα συγκινήσει και θα τρομάξει τον αναγνώστη. Μία πρόκληση που απολάμβανα (και απολαμβάνω), για αυτό και επέλεξα αυτό το λογοτεχνικό είδος. 

Τέλος, μου αρέσει το γεγονός ότι στο είδος του τρόμου δεν είναι όλα υποχρεωτικά "όμορφα" ή "ανακουφιστικά". Ο ήρωας δεν χρειάζεται να έχει happy end. Τα πράγματα μπορεί να πάνε στραβά. Μπορεί να χαθεί, να μείνει μετέωρος, ή να υποστεί κάτι που δεν ξεπερνιέται. Και αυτό το στοιχείο της αλήθειας —της απώλειας, της αδυναμίας, του μη ιδανικού τέλους— είναι κάτι που με συγκινεί και με εμπνέει όταν γράφω.

Books and Freckles: Υπάρχει κάποιο από τα διηγήματα που σε δυσκόλεψε - τρόμαξε κατά τη συγγραφή; 

Βασιλική Πουρλιώτη: Πολύ ωραία ερώτηση — και ναι, υπάρχουν δύο διηγήματα που με δυσκόλεψαν, το καθένα για διαφορετικό λόγο.

Το πρώτο είναι «Ο Κήπος της Αφροδίτης». Το διήγημα αυτό με δυσκόλεψε περισσότερο γιατί αποφάσισα πώς θα καταλήξει όσο το έγραφα. Δεν υπήρχε κάποια κεντρική ιδέα στην οποία έστησα την ιστορία. Ξεκίνησα να γράφω την ιστορία της και αποφάσιζα πώς θα πάει στην πορεία, σαν να με οδηγούσε η ίδια η πλοκή στο τέλος της. Δεν ήταν συγγραφικά δύσκολο, αλλά το θέμα του έχει ένα πιο υπαρξιακό βάρος, αγγίζει ένα είδος ψυχολογικού τρόμου που σε ακολουθεί και μετά την τελευταία λέξη. Το τέλος είναι γλυκόπικρο — ίσως και αμφίσημο, ανάλογα με την οπτική του αναγνώστη. Έχω αφήσει το τέλος της λίγο πιο ανοιχτό προς ερμηνεία, αν και εγώ έχω τη δική μου προσωπική άποψη. Ωστόσο είναι από τις ιστορίες που δεν έχω σταματήσει να σκέφτομαι. 

Το δεύτερο διήγημα είναι το «Μόνη στο σπίτι» και αυτό, ναι, με τρόμαξε — αληθινά. Κυρίως επειδή είναι εμπνευσμένο από μια πραγματική συνθήκη. Δημιουργήθηκε ένα βράδυ που όπως και η πρωταγωνίστρια, αποφάσισα να μείνω στο σπίτι αντί να βγω με φίλους, και να συνεχίσω το βιβλίο. Όντας μόνη μου λοιπόν, και ξεκινώντας να γράψω την συγκεκριμένη ιστορία, συνειδητοποίησα ότι αρκετά από τα σημεία της βασίζονται σε μένα, στον κύκλο μου, στον χώρο μου. Οπότε είχα μία πολύ πιο προσωπική αλληλεπίδραση. Όταν την ολοκλήρωσα, σηκώθηκα να επιβεβαιώσω ότι είχα κλειδώσει. Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι άκουγα ήχους έξω από την πόρτα, κάτω από το κρεβάτι, μέσα στις ντουλάπες, οπότε κατέληξα να ελέγχω κάθε σπιθαμή του σπιτιού.  Και ναι, το παραδέχομαι: οπλίστηκα με μια ξύλινη κουτάλα, αυτοσχέδιο όπλο, και άρχισα να ελέγχω κάθε σπιθαμή του σπιτιού.

Books and Freckles: Ο πυρήνας σε κάθε ιστορία είναι μια διαφορετική λέξη κάθε φορά. Με αυτόν τον τρόπο βάζεις τον αναγνώστη να σκεφτεί παραπέρα. Οι λέξεις είναι κάτι σαν ντόμινο; 

Βασιλική Πουρλιώτη: Το βιβλίο αυτό ξεκίνησε σαν προσωπικό project. Δεν ήθελα λόγω δουλειάς, λόγω καθημερινότητας και λόγω υποχρεώσεων να μείνει πίσω το ένα πράγμα που πάντα με ενθουσίαζε: η συγγραφή 

Έτσι, άρχισα να γράφω μικρές, αυτοτελείς ιστορίες, ζητώντας από κοντινά μου πρόσωπα να μου πουν μια τυχαία λέξη — ό,τι τους ερχόταν στο μυαλό τη στιγμή που τους συναντούσα.

Αφού μου έδιναν τον πυρήνα όπως σωστά έθεσες, η πρόκληση ήταν να δημιουργηθεί ένα διήγημα το οποίο θα γυρνάει γύρω από τη λέξη αυτή. Αν η λέξη ήταν πράγμα, έπρεπε κάπως να συμπεριληφθεί σε ένα καταραμένο ίσως μέρος, ή να ανακαλυφθεί μία ατυχή στιγμή. Αν ήταν μέρος, ποια ήταν η ιστορία του; Γιατί κατέληξε σε ανθολογία με ιστορίες τρόμου; 

Κάπως έτσι, στήθηκε το σκηνικό γύρω από κάθε λέξη. Ήταν μια δημιουργική πρόκληση προς τον εαυτό μου: να μπορέσω να χτίσω μια αυτόνομη ιστορία τρόμου, χωρίς να χαθεί το ύφος μου ή η συνοχή με το υπόλοιπο βιβλίο. 

Το αποτέλεσμα είναι δέκα ιστορίες — διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά δεμένες θεματικά και αισθητικά μέσα από αυτή τη δομή. Δεν έχουν κάποια συνοχή μεταξύ τους. Μπορεί να είναι κλασικές λέξεις τρόμου, ή λέξεις που μπορεί να μην σκεφτόσουν ποτέ. 

Αξίζει να σημειώσω εδώ, ότι λατρεύω όταν ένα βιβλίο σου ζητάει να συμμετέχεις και εσύ ως αναγνώστης. Σε αυτό βασίζεται και η πρόκληση που έχω βάλει, με τον εντοπισμό των διαφορετικών λέξεων. Δεν είναι απαραίτητο να τις βρεις όλες. Όσοι προσπαθούν και καταφέρουν να βρουν κάποιες από αυτές, όπως αναφέρω και στο βιβλίο θα μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μου είτε στα social media μου είτε στο email που έχω δημιουργήσει για αυτό τον λόγο (pourlioti.v@gmail.com) ώστε να μου δώσουν τη δική τους λέξη, που θα συμπεριληφθεί  στην επόμενη ανθολογία τρόμου. 

Books and Freckles: Ποιο πιστεύεις ότι είναι το βασικό συστατικό για να πετύχει κανείς τον τρόμο στην λογοτεχνία; 

Βασιλική Πουρλιώτη: Ο τρόμος έχει πολλές μορφές — και ο καθένας τον αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Για μένα, ένα από τα βασικότερα συστατικά είναι η αγωνία, αυτό το αίσθημα ανησυχίας που σε κάνει να θες να αφήσεις ένα φωτάκι αναμμένο πριν κοιμηθείς. Αν μια ιστορία καταφέρει να σου γεννήσει αυτό το συναίσθημα, τότε έχει πετύχει τον στόχο της. (Ναι, ομολογώ πως κάποιες από τις ιστορίες μου με κράτησαν ξύπνια αρκετές νύχτες!)

Για να το πετύχεις αυτό, είναι σημαντικό να μην διστάζεις να γράφεις για πράγματα που πρώτα και κύρια θα προκαλούσαν ανησυχία σε σένα. Αν ο ίδιος δεν ενοχλείσαι, δεν τρομάζεις από όσα γράφεις, τότε είναι δύσκολο να περάσεις αυτό το συναίσθημα στους αναγνώστες. 

Έχω λάβει πολλά μηνύματα από αναγνώστες που μου λένε πως, μετά από συγκεκριμένες ιστορίες του βιβλίου, αποφεύγουν να κλείσουν το φως, πως πλέον ακούνε διαφορετικά το γάβγισμα του σκύλου τους τη νύχτα, ή ότι αλλάζουν σταθμό κάθε φορά που παίζει το Hotel California στο ραδιόφωνο. 

Αυτό, για μένα, είναι η ουσία του τρόμου στη λογοτεχνία: να παίρνεις το οικείο και να το κάνεις απειλητικό, να ακουμπάς φόβους πραγματικούς — ακόμη κι αν είναι υπόγειοι ή άρρητοι. Και φυσικά, να δίνεις κομμάτι του εαυτού σου σε κάθε ιστορία. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει κι ο αναγνώστης να νιώσει πραγματική σύνδεση και αληθινό ρίγος.

Books and Freckles: Θα μας πεις για τα επόμενα συγγραφικά σου σχέδια; 

Βασιλική Πουρλιώτη: Πολύ ευχαρίστως! Είμαι πολύ χαρούμενη να μοιραστώ μαζί σας, πως ξεκίνησα ήδη να γράφω το δεύτερο βιβλίο μου. 

Ξεφεύγω από τις ανθολογίες, καθώς πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, το οποίο κρατάει τα στοιχεία τρόμου και μυστηρίου, αλλά εισάγει και ένα τρίτο, το οποίο συνήθως πάει χέρι χέρι με τα δύο προηγούμενα: το αστυνομικό είδος. 

Στο νέο βιβλίο θα γνωρίσουμε νέους χαρακτήρες, με τα σκοτεινά μυστικά τους, τις περίεργες συνήθειές τους. Θα μπούμε σε σκοτεινά μπαρ, σε διαδρόμους με φώτα φθορίου, θα αγαπήσουμε και θα σιχαθούμε χαρακτήρες. 

Το αστυνομικό μυστήριο έχει τις δικές του προκλήσεις, αλλά είμαι αισιόδοξη πως το τελικό αποτέλεσμα θα είναι αυτό που περιμένουν και οι αναγνώστες από εμένα: τρομακτικό, σοκαριστικό, ανατρεπτικό, αλλά με την προσθήκη της λογικής επίλυσης και της ακολουθίας στοιχείων. 

Σύντομα θα μπορώ να μοιραστώ περισσότερα — προς το παρόν, ας πούμε ότι το επόμενο σκοτάδι... έχει πιο συγκεκριμένη διεύθυνση.

Books and Freckles: Σε ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα Βασιλική. Εύχομαι να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο σου.

Βασιλική Πουρλιώτη: Κι εγώ σε ευχαριστώ θερμά για την όμορφη και ουσιαστική κουβέντα! Ελπίζω να τα πούμε και από κοντά σύντομα.

Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω την εκδοτική μου εταιρεία, Fylatos Publishing, που με στηρίζει από την αρχή σε αυτό το υπέροχο συγγραφικό ταξίδι.