Γράφει η Ελένη Ζερβοπούλου,
Κάθε φορά που διαβάζω βιβλίο του συγγραφέα Γιώργου Γιώτσα, ξέρω ότι θα διαβάσω ένα καλό βιβλίο.
Δεν ξέρω αν φταίει η αγάπη μου προς το πρόσωπο του συγγραφέα, εξάλλου δεν έχω κρύψει ποτέ ότι είμαι μεγάλη θαυμάστριά του.
Στο τελευταίο του βιβλίο, Το ξεχωριστό παιδί, διαβάζοντας το, με πήγε πέρα από αυτό που είχα στο μυαλό μου.
Μιλάμε για ένα κοινωνικό βιβλίο που ο τρόμος δεν του λείπει.
Λέγοντας τρόμο, μην περιμένετε να βγει κάποιο τέρας από τη ντουλάπα, αν και η κοινωνία μας, είναι αυτό το τέρας της ντουλάπας και ο συγγραφέας μας το δείχνει έμπρακτα στο βιβλίο του.
Η αφήγηση γίνεται από τον Ηλία, πατέρα ενός αγοριού στο φάσμα του αυτισμού. Βλέπουμε τον αγώνα του για να ακούσει έστω και μια φορά τη λέξη “μπαμπά”, να βγαίνει από το στόμα του.
Καθώς διάβαζα το βιβλίο το είδα από μια άλλη οπτική, από την οπτική του Νικόλα, τον γιο του Ηλία και ένιωθα σαν να βλέπω μέσα από τα μάτια του.
Όλα αυτά που ένιωθε το παιδί,
τον αγώνα των γονιών του
και την κοινωνία που δεν μεριμνεί για τα ξεχωριστά παιδιά της.
Οι άνθρωποι που ενοχλούνται απο μια φωνή ενός παιδιού που εκείνη την ώρα μπορεί να το έχει πιάσει κρίση, όπως και τα περίεργα βλέμματα στο δρόμο. Ο γονιός όμως δεν φοβάται να μεγαλώσει ένα ξεχωριστό παιδι, φοβάται στο ότι κάποια στιγμή δεν θα υπάρχει στη ζωή και ο κόσμος μας δεν μπορεί να αντέξει πλέον τα ξεχωριστά παιδιά.
Η γραφή του συγγραφέα είναι γνωστή στους περισσότερους, δυνατή, ειλικρινής με θέματα που απασχολούν κάθε άνθρωπο. Το ξεχωριστό παιδί, ένα βιβλίο, το οποίο θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πρόκειται για τη ζωή του συγγραφέα. Λογικό, γιατί όπως έχει πει και ο ίδιος έχει ένα ξεχωριστό παιδί, όμως δίνει των αγώνα όλων των ανθρώπων που αναζητούν ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας. Το βιβλίο αυτό έχει φωνή, μια φωνή που χρειάζεται να ακουστεί.
ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ
«Ένιωσα βαθιά μέσα μου πως είμαι ένας παράταιρος ηθοποιός πάνω στη σκηνή, ένας ηθοποιός που έχει ξεχάσει παντελώς τα λόγια του…»
Η ζωή του Ηλία έχει εκτροχιαστεί. Η απώλεια των γονιών του. Η αποτυχία να δημιουργήσει. Οι ασταθείς σχέσεις. Και πάνω απ’ όλα το αυτιστικό παιδί που έρχεται στον κόσμο. Εκείνο το παιδί που όλοι λένε «ξεχωριστό».
Η ζωή του Ηλία βουλιάζει αργά και χωρίς επιστροφή καθώς έχει αποτύχει ως σύζυγος, πατέρας, συγγραφέας και άνθρωπος. Μένει μόνος στα σκοτάδια του διαμερίσματός του. Τα βάρη είναι πολλά για να τα αντέξει και, παρά την αγάπη που καίει στην καρδιά του, ο κυνικός τρόπος με τον οποίο είναι φτιαγμένος και λειτουργεί ο κόσμος μοιάζει να τον διαλύει. Πόση ελπίδα να χωρέσει μέσα σε έναν τέτοιον κόσμο; Μέχρι που κάποιο απόγευμα μια άγνωστη γυναίκα κάθεται δίπλα του σ’ ένα μπαρ. Και του κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα όσο και τρομακτική πρόταση.
Το Ξεχωριστό Παιδί μάς διηγείται μια ιστορία για την αναπηρία και τον αυτισμό, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις χαμένες προοπτικές, τον κοινωνικό περίγυρο, την κακοποίηση και την εκμετάλλευση, αλλά ταυτόχρονα μας μιλάει για τη διαφορετικότητα, τα όνειρα των ανθρώπων, την ελευθερία, τον έρωτα, όπως και για την κινητήρια δύναμη του κόσμου αυτού: την αγάπη.
Με εισαγωγικά σημειώματα από τη συγγραφέα Χριστίνα Ψύλλα και την ψυχολόγο Φάννυ Ροΐδου
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Γιώργος Γιώτσας είναι πολυβραβευμένος συγγραφέας σε Ελλάδα και Αμερική. Άρχισε να γράφει από τα μαθητικά του χρόνια ιστορίες και παραμύθια. Σήμερα έχει βραβεία και διακρίσεις για το λογοτεχνικό του έργο, αλλά κυρίως την αγάπη του αναγνωστικού κοινού, κάτι για το οποίο νιώθει ευγνώμων. Το 2021 η Athens Voice ανέδειξε «Το Κουτί» (εκδ. Bell) ως το «Καλύτερο βιβλίο της χρονιάς» μετά από επιλογή των δέκα καλύτερων από τη συντακτική ομάδα της εφημερίδας και ψηφοφορία των αναγνωστών για την πρώτη θέση. Το βιβλίο αναδείχθηκε και στο top-10 των Βραβείων Βιβλίου Public 2021. Είναι ο μοναδικός Έλληνας συγγραφέας του Φανταστικού με δύο βιβλία back to back στο top-10 των Βραβείων Βιβλίου Public («Κάτω από το Κρεβάτι» (εκδ. Λυκόφως, 2018 και «Εκείνοι που επιστρέφουν» που συνέγραψε με την Αγνή Σιούλα (εκδ. Λυκόφως, 2019) ύστερα από ψηφοφορία 230.000 και 190.000 αναγνωστών αντίστοιχα.
*Δημιουργία & επεξεργασία εικαστικών (animation, εξώφυλλο άποψης) - Χρήστος Μαργέτας*
Kommentare