ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ιστορίες των τριών λεπτών - Αριάδνη Νικολάρα
Books & Freckles: Καλώς ήρθατε στο μπλογκ.
Αριάδνη Νικολάρα: Καλώς σας βρήκα και σας ευχαριστώ για την πρόσκληση.
Books & Freckles: Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς, ώστε να σας γνωρίσουν κι όσοι δεν σας ξέρουν.
Αριάδνη Νικολάρα: Είμαι νέα στον χώρο, αλλά τώρα που μπήκα στα «βαθιά» όπως λέω, υπόσχομαι ότι θα μείνω. Έχω γεννηθεί στη Λέσβο σε μια υπέροχη οικογένεια με πολλή αγάπη μέσα και γύρω της. Με έντονο το προσφυγικό στοιχείο από τους παππούδες μου, νιώθω κι εγώ πολλές φορές ξεριζωμένη στην Πάρο κι αυτό γιατί λόγω τουρισμού δεν μπορώ να πάω στο νησί μου όποτε θέλω εγώ. Σπούδασα και σπουδάζω ακόμη διάφορα αντικείμενα γιατί μου αρέσει να μαθαίνω και να εξελίσσομαι και χαίρομαι κάθε φορά που το κάνω. Εργάστηκα σε διάφορους κλάδους κι επίσης εκεί προσαρμόζομαι σαν χαμαιλέων στις συνθήκες αλλά πάντα εργαζόμουν με πειθαρχία και τελειομανία σε ό,τι και να έκανα. Θεωρώ πως δημιούργησα τα καλύτερά μου δημιουργήματα από τότε που έκανα οικογένεια και είχα το κίνητρο για να πάω μόνο μπροστά ως μονόδρομος. Η δημιουργία είναι ένας άγραφος νόμος στην οικογένειά μου και καθημερινός στόχος απ’ όλους μας. Τώρα πάλι θέλω να ασχοληθώ με τη συγγραφή και βάζω ψηλά τον πήχη αλλά είμαι και στον χώρο του Real Estate και στον χώρο της Συμβουλευτικής Επιχειρηματικότητας. Τα επέλεξα όλα αυτά πλέον και νομίζω πως εκεί θα μείνω ως το τέλος της καριέρας μου.
Books & Freckles: Πως δημιουργήθηκε η επιθυμία σας για συγγραφή;
Αριάδνη Νικολάρα: Ήταν ανέκαθεν μια εσωτερική ανάγκη το γράψιμο. Από τα παιδικά μου χρόνια μιας και έφυγαν οι μεγάλες μου αδελφές στην Αθήνα για σπουδές κι ήμουν μόνη όλα τα σχολικά μου χρόνια, περνούσα πολύ χρόνο μόνη μου γράφοντας ημερολόγια και τέτοια. Ήταν μόδα τότε εξάλλου αφού δεν ξέραμε καν τι θα πει υπολογιστής ή κινητό. Όλα χειρόγραφα, ακόμη και η σχολική εφημερίδα της τάξης μου, γραμμένη στο χέρι από εμένα και εκτυπωμένη σε πολύγραφο. Εξ ου και η δημοσιογραφική γραφή. Έγραφα ακόμη και ποίηση. Λάτρευα τα Νέα Ελληνικά. Τότε οι συγγραφείς ήταν μυθικά πρόσωπα. Τα τελευταία χρόνια που ο καθένας μπορεί να εκδώσει εύκολα το πόνημά του, είπα αποφασιστικά «γιατί όχι κι εγώ;». Άρχισα πάλι να γράφω μέσω του Facebook. Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι «Ιστορίες» μου.
Books & Freckles: Έχετε κάποιο τελετουργικό που χρησιμοποιείτε κατά τη διάρκεια της συγγραφής;
Αριάδνη Νικολάρα: Νομίζω πως δεν έχω κάτι συγκεκριμένο. Προτιμώ βέβαια να γράφω στο λάπτοπ που μπορώ να το πάρω όπου κι αν πάω, αλλά την περισσότερη δουλειά την έχω κάνει καθισμένη στο κρεβάτι μου. Εκεί είναι η γωνιά της συγγραφικής δουλειάς μου, εκεί επιμελήθηκα τα κείμενά μου, εκεί δημιουργώ κι άλλα έργα ή ποιήματα, εκεί έχω στείλει σε εκδοτικούς οίκους ή σε διαγωνισμούς πεζογραφίας. Εκεί διδάσκομαι συγγραφή κι εκεί διαβάζω εγώ λογοτεχνία. Με τον πρωινό μου καφέ. Αυτές οι απολαύσεις – μικροχαρές ήρθαν μετά την παραίτησή μου από τη δουλειά στην τράπεζα.
Books & Freckles: Πόσο έχει επηρεάσει η συγγραφή τη καθημερινότητά σας;
Αριάδνη Νικολάρα: Η καθημερινότητά μου είναι ήδη πολύ επιφορτισμένη. Αλλά καταφέρνω και εντάσσω τη συγγραφή στη μέρα μου. Όταν δεν υπάρχει χρόνος κάποια μέρα, νιώθω πως κάτι μου λείπει. Είναι σα να θέλουν οι λέξεις να γραφτούν κι εγώ τις αγνοώ. Τότε έχω πρόβλημα. Επίσης όταν έρθουν σαν χείμαρρος «κλείνω» τα αυτιά σε οτιδήποτε υπάρχει γύρω. Μπαίνω στη νοητική μου «ησυχία» όπως τη λέω. Μάλλον είναι ο τρόπος μου επιτέλους να χαλαρώσω, γιατί οι ρυθμοί μου είναι πάντα πολύ γρήγοροι, με πολλές εναλλαγές. Είμαι multitasker, δεν μπορώ τη μονοτονία.
Books & Freckles: Πως προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου;
Αριάδνη Νικολάρα: Έψαχνα πρώτα να βρω τί στυλ είναι, πώς θα το πλασάρω στους εκδοτικούς. Μυθιστόρημα δεν ήταν. Αμιγώς διηγήματα δεν ήταν. Μου τα σύστησαν ως μπονζάι. Δεν ξέρω αν είναι ούτε αυτό. Τελικώς είπα «Ιστορίες» και «στιγμιότυπα ζωής». Κι επειδή ξεκίνησαν αρκετά από αυτά ως posts του Facebook ή ως άρθρα στο blog μου (ariadnesland.com), σκέφτηκα πως επειδή οι ρυθμοί μας είναι γρήγοροι, οι αναγνώστες θα λατρέψουν ιστορίες που είναι σύντομες κι αυτοτελείς, άλλες με αναφορά στο παρελθόν της γενιάς μου κι άλλες σημερινές, φρέσκες και αληθινές. Τα τρία λεπτά νομίζω είναι ιδανικός χρόνος ανάγνωσης για κάποιον που έχει έτοιμη τη δικαιολογία «δεν έχω χρόνο». Τέτοια μικρά κείμενα διαβάσαμε από τον Ξενάκη και τον Καραΐσκο. Τώρα πρόσφατα ακόμη και από τον Σερέφα.
Books & Freckles: Ποια ιστορία, ενώ τη γράφατε, σας άγγιξε λίγο παραπάνω από τις άλλες;
Αριάδνη Νικολάρα: Με είχε αγγίξει πολύ ο θάνατος ενός πολύ καλού ανθρώπου που είχα γνωρίσει κι έγραψα το «Ο αετός πεθαίνει στον αγέρα». «Ο Αύγουστος» έχει γραφεί κάτω από μεγάλη συναισθηματική φόρτιση ακριβώς την ώρα που βίωνα τη νοσταλγία και η «Άντζολα» λίγο καιρό μετά τη δημιουργία της με έχει αγγίξει λόγω της σημειολογίας της γύρω από τα ονόματα της οικογένειας. «Οι οδηγίες προς ναυτιλομένους» γράφτηκε κατά την περίοδο του Covid που ήταν σίγουρα πρωτόγνωρη εμπειρία και μας άφησε το σημάδι της.
Books & Freckles: Ποιο το μήνυμα που θα θέλατε να δώσετε μέσα από τη συγγραφή;
Αριάδνη Νικολάρα: Το «γράφειν» είναι μια σημαντική παρακαταθήκη. Νομίζω πάλι πως όπως και το «μιλείν» είναι σημαντικό να γίνεται όταν έχεις κάτι σημαντικό να πεις. Τα τελευταία χρόνια νομίζω πως έχουμε ξεχάσει το «συν-ομιλείν» για χάρη του «γράφειν». Υπάρχει μια αδυναμία επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, αληθινή επαφή και νομίζω σε αυτό έπαιξαν αρνητικό ρόλο τα social media όπου χρησιμοποιούμε τον άηχο λόγο πχ για να ευχηθούμε ή τα εικονίδια και τις φωτογραφίες και άρχισε να γίνεται κατάχρηση της ελευθερίας του λόγου, όπου ο κάθε πικραμένος βγάζει τα απωθημένα του με οποιοδήποτε τρόπο, ακόμη και προσβλητικό. Σίγουρα η πανδημία λιγόστεψε τις επαφές και ειδικά τώρα το χειμώνα πάλι αλλά κάθε φορά που συναντούμε αγαπημένους φίλους νομίζω πως η επαφή είναι πολύ ρηχή και γρήγορη. Το μήνυμα που θέλω να δώσω είναι πρώτον η συγκράτηση στο τί «γράφειν» και δεύτερον περισσότερο συναισθηματικό δέσιμο με τους ανθρώπους, αλήθεια κι ανθρωπιά.
Books & Freckles: Έχετε πει ότι σημαντικό ρόλο για τις ιστορίες έπαιξε το γεγονός ότι μαζευόσασταν παλιά κι οι παππούδες αφηγούνταν ιστορίες. Πόσο λείπει αυτό από την σημερινή γενιά; Πόσο καλό θα τους έκανε να ακούν ιστορίες από τους παλιούς; Θα τα βοηθούσε να εκφραστούν;
Αριάδνη Νικολάρα: Ακριβώς αυτό. Τα παιδιά μου ακόμη και τώρα αγαπούν να ακούνε ιστορίες. Οι ιστορίες δημιουργούν συνειρμούς την ώρα που θα βρεθείς σε μια φιλική παρέα. «θυμήθηκα τώρα», «άκουσα μια φορά», «ο πατέρας μου είχε μια ανάλογη εμπειρία», κλπ. Λείπει αυτό από τη νέα γενιά γιατί τα παιδιά ήδη από το 1990 μεγάλωναν μόνα τους σε μεγάλες πόλεις χωρίς παππούδες, χωρίς τη μάνα στο σπίτι. Χωρίς έλεγχο, χωρίς ζεστό φαγητό, με συνομήλικες παρέες, ενίοτε και κακές. Όλο αυτό «ξεσπάει» τώρα με την έλλειψη ενσυναίσθησης προς το συνάνθρωπο, με τη μορφή εργασιακού ανταγωνισμού, ανταγωνισμού στην εξωτερική εμφάνιση, στην εξεύρεση ερωτικού συντρόφου, στην απομάκρυνση από τους παππούδες, στις μεικτές οικογένειες από δεύτερους γάμους και διάφορα άλλα φαινόμενα. Όσον αφορά την έκφραση τόσο το διάβασμα, όσο και τα ακούσματα βοηθάνε πολύ.
Books & Freckles: Θα μπορούσε κάποια ιστορία σας να γίνει μυθιστόρημα;
Αριάδνη Νικολάρα: Δεν το είχα σκεφθεί ως τώρα αλλά ναι, γιατί όχι; Πρόσφατα έπεσε και μία ιδέα στη Λέσβο για δραματοποίηση κάποιων ιστοριών. Ο χρόνος θα δείξει πώς θα εξελιχθούν οι «Ιστορίες» μου. Μπορεί να υπάρξει εξάλλου και δεύτερος γύρος ή κάτι παρόμοιο. Έχω διάφορες ιδέες στα σκαριά με διαφορετικά είδη λόγου. Αν επέλεγα μία ιστορία για μυθιστόρημα θα ήταν οι Μόδιστροι, που ναι τελικώς γράφω ένα μυθιστόρημα με αυτή τη θεματολογία και πιστεύω να το τελειώσω ως την Άνοιξη.
Books & Freckles: Ποια είναι τα μελλοντικά συγγραφικά σας σχέδια;
Αριάδνη Νικολάρα: Η ποίηση είναι μέσα σε αυτά, αν και δεν έλκει εμπορικά όπως μου λένε. Γι’ αυτό έχω επικεντρωθεί στο μυθιστόρημα, τη μεγάλη φόρμα όπως λέμε, και μου αρέσει που μπήκα σε αυτό το «χωράφι», χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα κλείσω τα μάτια σε όλα τα άλλα είδη. Όπως σας είπα και πριν μου αρέσει πολύ να αλλάζω και να δοκιμάζω. Οτιδήποτε το νέο με αναζωογονεί σαν άνθρωπο και σαν προσωπικότητα.
Comments